Przeprowadzka

Stuk! Stuk! Stuk!

Przez głowę mężczyzny przechodził tylko ten dźwięk. Tak irytujący i nieznośny, zarazem sprawiający wielki ból.

Walizka z każdym kolejnym uderzanym schodkiem wydawała coraz to głośniejszy stukot, tak jakby dziewczyna, która znosiła ją na dół, chciała, aby mężczyzna na dobre zapamiętał ten dźwięk.

Mocno ściskała rączkę walizki, aż jej knykcie robiły się coraz bledsze. Walczyła ze sobą, aby nie zrzucić jej na dół.

W końcu stanęła naprzeciwko ojca. Miał bladą twarz, podkrążone i zmęczone, niebieskie oczy. Spojrzał na nią przelotnie i chwycił walizkę. Oderwał się od komody o którą się opierał i wyszedł na dwór, zostawiając za sobą otwarte drzwi.

Posłusznie za nim wyszła. Wiedziała, że przegrała i że żadnymi kłótniami nic nie wskóra. Ale ciągle miała nadzieję, że mężczyzna zmieni zdanie.

Wsiedli do samochodu. Dziewczyna przyciągnęła kolana do siebie i włożyła słuchawki. Włączyła muzykę i próbowała zapomnieć.

Lecz wspomnienia były zbyt silne. Gdy zamknęła oczy, ciągle pojawiała się jego twarz. Te pełne bólu oczy, które gasły, gdy na nią patrzył. Dźwięk karetki i krzyki ludzi, tworzące jeden wielki chaos.

Otworzyła oczy i wyjęła słuchawki rzucając je na dno torebki. Spojrzała przez szybę. Wiedziała, że niedługo dojadą na miejsce i że tam zostanie. Sama. Czuła odrazę do samej siebie, że doprowadziła do tej sytuacji. Wiedziała, że gdyby się wtedy nie zgodziła, to by do tego nie doszło. I to ją męczyło. Tak bardzo chciała cofnąć czas i wszystko naprawić.

Samochód po dwugodzinnej jeździe się zatrzymał. Rozejrzała się dookoła i jej wzrok padł na domek przy którym zaparkowali. Był biały i schludny, miał duże, łukowate okna, werandę, gdzie stały najróżniejsze, doniczkowe rośliny, a prowadziła do niego ścieżka wyłożona kamykami.

Wysiedli z samochodu. Ojciec wyjął walizki z bagażnika, a dziewczyna mu się tylko przyglądała. Zamknął bagażnik i ruszył w stronę domu, gdzie w drzwiach pojawiła się gospodyni domu. Była niską i pulchną kobietą o przyjaznym spojrzeniu. Brąz włosy upięła w niedbały kok, z którego uciekały pojedyncze, kręcone kosmyki, które niezdarnie odgarniała za ucho. Miała na sobie niebieską sukienkę sięgającą kolan i czarny fartuszek ubrudzony mąką i czymś zielonym.

Uśmiechnęła się do mężczyzny, wytarła dłonie w pognieciony fartuch i podeszła bliżej wyciągając do niego dłoń.

- Pan Rauly, jak mniemam – uścisnęła dłoń i spojrzała na dziewczynę, która nadal stała w tym samym miejscu. – Nazywam się Margaret Greer. Rozmawialiśmy przez telefon.

- Tak. Dzień dobry. – uśmiechnął się sztywno i skinął na dziewczynę. – A to moja córka, Maya.

Maya uśmiechnęła się nieznacznie i podeszła bliżej.

- Proszę. Niech państwo wejdą. – wskazała na dom i ruszyła bez odpowiedzi.

Pan Rauly chwycił walizki i ruszył za kobietą, natomiast Maya zastała na zewnątrz. Podeszła do schodków i usiadła na jednym z nich. Po drugiej stronie stał taki sam dom, gdzie na schodach i huśtawce na werandzie było trzech chłopaków. Ochoczo o czymś rozmawiali spoglądając od czasu do czasu na dziewczynę.

- Ile jej dacie? – spytał przyglądając się dziewczynie.

Wyciągnął nogi na schodach i spojrzał na kolegę siedzącego obok. Miał brązowe nastroszone włosy i szelmowski uśmiech na twarzy. 

- Dwa tygodnie i po sprawie. Stary, każda dziewczyna, która tu trafia jest taka sama – odpowiedział.

- Wy dalej swoje gierki? – żachnął się chłopak, który siedział na huśtawce. – To przestało być zabawne po ostatniej akcji. 

Wyciągnął ręce z kieszeni.

- Założymy się? - zaproponował pierwszy. - Co Conor? Pękasz?

- Pięć dychy, że nic z tego nie będzie – odpowiedział po chwili namysłu.
 - Stoi. Dwa tygodnie i będzie jadła mi z ręki - zaśmiał się złowrogo.

    Miał brązowe kręcone włosy i dołeczki w policzkach. Ciemne okulary przysłaniały jego zielone oczy.

No i jest początek. Co o tym sądzicie? Mam nadzieję, że kogoś zainteresowałam do dalszego czytania. Postanowiłam też zrobić dwa zwiastuny. Który bardziej przypadł Wam do gustu? Ja w sumie nie mogłam się zdecydować i też dlatego dałam dwa. Zachęcam do skomentowania i obserwowania. I do zobaczenia niebawem. Rozdział powinien pojawić się w przeciągu paru dni. Sądzę, że z 3-4 dni. Zostawiajcie linki do siebie, ale nie spamujcie. Proszę. Wejdę na pewno i postaram pozostawić po sobie komentarze. Pozdrawiam. 

Nowszy post 

Starszy post