Wyznania

Wszyscy z niecierpliwością wpatrywali się na dziewczynę, która kurczowo zaciskała palce wokół szklanki z alkoholem.

Czemu trafiła do Margaret?

Nie chciała odpowiadać na ich pytanie, ale nie było już odwrotu. Niepotrzebnie wkręciła się w tą głupią gierkę. Niepotrzebnie sięgnęła po alkohol.

- Wraz z moim byłym chłopakiem zostaliśmy skazani za nieumyślne spowodowanie śmierci – wykrztusiła w końcu. – On został skazany na rok odsiadki, a mnie sąd chciał wysłać do poprawczaka, ale jednak wylądowałam tutaj – dokończyła szybko i upiła spory łyk trunku.

Nikt się nie odzywał. Nikt nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Wszyscy mieli zwieszone głowy, oprócz Harrego. Chłopak przyglądał jej się w zamyśleniu.

- A wy? – spytała lekko podłamanym głosem.

Tess odstawiła butelkę piwa i zaczęła podwijać rękawy bluzy. Westchnęła z niechęcią i pokazała Mayi nadgarstki i przedramiona. Skóra Tess była cała poraniona. Wszędzie były blizny od samookaleczenia się.

Mayi zrobiło się smutno. Ciągle jej się wydawało, że Tess jest pogodną, pełną życia, kochającą teatr dziewczyną. Myliła się.

- Nie wiedzieli co ze mną zrobić – odparła patrząc jej w oczy.

- Dlaczego?

- Kiedy nie wytrzymuję, wtedy to przynosi mi ulgę.

Uśmiechnęła się niepewnie i z powrotem zakryła blizny.

- Ja byłem powiązany z narkotykami – odparł Conor.

Maya przemyślała każde słowo. Nigdy nie zastanawiała się czemu oni się tu znajdują.

Uniosła głowę i napotkała wzrok Harrego.

- A ty?

- Kradzieże, rozboje, nielegalne wyścigi i dotkliwe pobicie jednego gościa. – Ostatnie słowa powiedział ze złością.

Maya spuściła wzrok. Z siłą walczyła, żeby się nie rozpłakać. W pokoju panowała cisza i nieprzyjemne napięcie.

- To by było chyba na tyle – odparł nagle Harry.

Maya nie była wstanie na niego spojrzeć.

- Ja spadam – dodał.

Wstał z ziemi i wyszedł. Wraz za nim wyszli pozostali zostawiając dziewczynę samą w pokoju gościnnym, w którym teraz spała.

Zakryła dłońmi usta, a po jej policzkach spłynęły łzy.

Wyszedł z pokoju i odetchnął niepewnie. Zeszedł na dół, a następnie wyszedł na ganek. Oparł się o balustradę i zamknął oczy. Przetarł ze zmęczeniem kark i westchnął.

-Kurwa mać.. – mruknął do siebie.

- Zerwijmy zakład.

Harry spojrzał w stronę drzwi, gdzie stał Conor. Przyglądał się chłopakowi z zamyśleniem.

- Co?

- Słyszałeś. Zerwijmy zakład. Mam już dość – powiedział. – Dam ci te pięć dych tylko se odpuść.

- Myślisz, że chce kasę? Wsadź se ją w dupę – warknął. – Już nawet nie chodzi o zakład. Chcę Mayę. I ją zdobędę.

Obudziło ją pianie koguta, hałas i krzyki domowników. Maya uniosła głowę z niebywale miękkiej poduszki i rozejrzała się dookoła.

- Co do cholery? – mruknęła do siebie i ponownie opadła na posłanie.

Nie minęło pięć minut, a do pokoju wpadł rozbawiony Harry.

- Wstawaj! – krzyknął i zsunął z dziewczyny kołdrę.

Maya jęknęła i próbowała odebrać skradzione ciepło, lecz na próżno.

- Harryyyyy… - warknęła niezadowolona.

- Co jest kotek? Czyżbym cię zdenerwował? – przekomarzał się.

- Daj mi spokój, Styles! – krzyknęła.

- Przykro mi, ale nie dam ci spokoju – odparł spokojnie i usiadł na skraju łóżka.

I w tym momencie Maya zerwała się z łóżka i zaczęła gonić Harrego, który w ostatniej chwili wybiegł z pokoju. Zbiegli po schodach i skierowali się w stronę kuchni. Na zakręcie Harry nie wyrobił i pośliznął się na mokrej powierzchni. Zaczął machać rękoma próbując złapać równowagę, ale było za późno. Runął na ziemie. Maya, która za nim biegła także się poślizgnęła. Zamachała rękoma i upadła obok chłopak, który zanosił się śmiechem. Dziewczyna niewytrzymała i zaczęła się śmiać razem z nim.

- Ile razy powtarzałam, żeby nie biegać po domu? – usłyszeli. – Jeszcze o tak wczesnej porze! Kto by pomyślał?

Z kuchni wyszła starsza kobieta o siwych włosach. Miała na sobie różową sukienkę, która podkreślała jej drobne ciało.

- Przecież mogliście sobie głowy porozbijać. To jest nieodpowiedzialne! Już dzieci lepiej się zachowują – narzekała. – I ty Haroldzie tak demoralizujesz naszą nową podopieczną?

- Ciociu Glendo, tylko się wygłupialiśmy – odparł Harry podnosząc się z ziemi.

Podał rękę Mayi i pomógł jej wstać.

- Choć dziecko. Pokażę ci gospodarstwo -  powiedziała do dziewczyny.

- Nie trzeba. Właśnie chciałem jej wszystko pokazać – wtrącił Harry.

Kobieta spojrzała na niego nieufnie.

- Dobrze – westchnęła. – I pamiętajcie o obowiązkach.

- Dobrze ciociu – odparł. – Chodź.

- Muszę się przebrać – odparła Maya.

- A nie możesz iść tak? – spytał, gdy gospodyni zniknęła w kuchni. – Mi odpowiada twój strój.

Spojrzał na dziewczynę, która miała na sobie tylko przydługą i rozciągniętą koszulkę, która sięgała do połowy jej ud. Maya speszona zaciągnęła koszulkę jeszcze niżej.

- Zaraz przyjdę – powiedziała i ruszyła z powrotem na górę.

Właścicielami gospodarstwa byli państwo Lightwood. Glenda i Samuel byli małżeństwem od ponad trzydziestu lat i nadal nie mieli siebie dość. Kochają naturę i zwierzęta, i właśnie dlatego postanowili założyć gospodarstwo. W wakacje, ferie i inne wolne dni pani Greer przyjeżdża na gospodarstwo i wraz z podopiecznymi pomagają Glendzie i Samuelowi przy pracy. Maya poznała małżeństwo zaraz po chrzcie bojowym. Okazali się wspaniałymi i gościnnymi ludźmi. Przyjęli dziewczynę czule, jakby była ich córką. Resztę podopiecznych już wcześniej poznali, tylko Maya była nowym rodzynkiem. Dziewczyna myślała, że Molly, Niall, Zayn, Liam i Rufus to ich dzieci,  ale okazało się, że jest to grupka ludzi, którzy pracują po szkole u państwa Lightwood.

Wraz z Harrym obeszli całe gospodarstwo. Mimo, że Maya wciąż była na niego zła, to próbowała to ukryć, zważywszy na fakt, że chłopak wyjątkowo jej nie docinał i nie próbował nawet flirtować. Zachowywał się normalnie, jakby nie było żadnego zakładu. Dziewczynę wciąż zastanawiał powód tej zmiany. I nie była do końca pewna czy to dobrze wróży. Obawiała się, że Harry znowu wymyślił jakiś iście szatański plan, żeby ją zdobyć.

- No i na tyle. Widziałaś wszystko – powiedział zatrzymując się przy stajni. – Wraz z Conorem wyprowadzicie konie i wyczyścicie boksy.

- A ty? – spytała.

- Co ja?

- Nie pomożesz nam?

- Nie! Koń mnie kiedyś kopnął. Nie było to lekkie uderzenie. Strasznie bolało. Nie sądzę, żeby zwierzęta specjalnie za mną przepadały – odparł z grymasem. – Ja będę z Tess. Za godzinę powinna przyjść reszta. Znając życie Zayn znowu się spóźni. – Uśmiechnął się. – Na razie.

- Na razie.

Patrzyła jak Styles odchodzi. Jego włosy podskakiwały z każdym krokiem. Wyglądał jakby nucił sobie jakąś piosenkę pod nosem.

- Co ty knujesz? – mruknęła do siebie.

- Idziesz? – usłyszała głos za sobą.

Obróciła się i jej wzrok padł na Conora, który trzymał siodło jeździeckie.

- Tak, tak – odparła i ruszyła w stronę chłopaka. – Co mam robić?

- Potrzymaj – powiedział.

Wręczył jej siodło, które okazało się cięższe niż Mayi się wydawało. Conor wszedł do jednego z boksów i wyprowadził konia a ciemnym ubarwieniu. Zwierze posłusznie się go słuchało. Wziął od dziewczyny siodło i założył je na konia.

- Wyprowadź Burbona.

- Dobrze.

Szła wzdłuż boksów, na których były plakietki z imionami koni. Przyglądała się każdemu z nich. Peper – kasztanowy z białą plamką nad uchem; Magnat – szary ogier; Luksus –biały z domieszką karmelu; Rambo – idealnie czarny. I w końcu Burbon. Śnieżnobiały. Idealny.

Podeszła do konia i pogłaskała go niepewnie po szyi i grzywie.

- Cześć śliczny.

Wyprowadziła zwierze z boku. Conor zarzucił siodło, a następnie je przypiął.

- No dobra. Wskakuj – powiedział ochoczo.

- Co? – spytała zdumiona. – Przecież mieliśmy oczyścić boksy i wyprowadzić konie.

- Zaraz przyjedzie Niall. Powiedział, że się tym zajmie – odparł – Chcę cię zabrać w jedno miejsce.

- Ale ja nie umiem jeździć.

- To nic trudnego – zapewnił.

- A jak spadnę? - zaniepokoiła się

- Nie spadniesz. Będę cię asekurował.

- A jeśli...

- Maya... - westchnął zirytowany.

- Dobrze. Już wsiadam – powiedziała niepewnie.

- Włóż nogę w strzemię. – wskazał palcem. – A potem przeżuć drugą nogę.

Maya posłusznie zrobiła co mówił i wsiadła na konia z pomocą chłopaka. Koń poruszył się niepewnie.

- Cholera..

- Spokojnie – powiedział cicho.

Kiedy Maya w końcu oswoiła się z koniem, wraz z Conorem ruszyli wydeptaną ścieżką wzdłuż lasu. Jechali w ciszy co dziewczynie się spodobało. Mogła się spokoje rozluźnić i cieszyć chwilą. Rozglądała się dookoła i pochłaniała wszystkie widoki. Słońce wschodziło coraz wyżej. Zewsząd słyszała śpiew ptaków i dźwięki najróżniejszych leśnych stworzeń. W powietrzu unosił się delikatny aromat trawy, lasu, kwiatów. Słyszała w oddali jakiś strumyk albo rzekę. Pewnie pogładziła konia.

- To co chciałeś mi pokazać? – spytała z ciekawością.

- Zawsze kiedy tu przyjeżdżamy, wsiadam na konia i jadę na polanę nad strumykiem. Jest tam pięknie – rozmarzył się. – Na środku polany rośnie ogromna jabłonka.

- Jak długo jesteś w domu poprawczym?

- Półtora roku – odpowiedział zamyślony.

- A ile jeszcze musisz zostać?

- Skończę klasę i wracam do domu – westchnął – Mogłem wcześniej wrócić, ale znowu wpakowałem się w kłopoty przez Harrego.

- Przez Harrego? – zaciekawiła się.

- Tsa… założyliśmy się o głupstwo i narobiliśmy trochę zamieszania przy tym – burknął. – Nie chcę o tym rozmawiać.

- Jasne.

- Zaraz będziemy na miejscu.

Jak powiedział, tak się stało. Wjechali na rozłożystą polanę, gdzie w centrum stała piękna jabłonka, a na skraju polany płynął wąski strumyk.

Maya westchnęła i zeszła z konia.

- Jak udało ci się znaleźć to miejsce?

- Jak pierwszy raz tu przyjechałem to sprawiałem drobne kłopoty. Byłem wściekły na wszystko i wszystkich – zaczął niepewnie. – I wtedy zacząłem pomagać przy koniach. Zacząłem jeździć. Ciocia Glenda to wspaniała kobieta. To ona powiedziała mi o tym miejscu – zaśmiał się. – I od tamtej pory zawsze tu przyjeżdżam.

- Nie dziwię się, że tu wracasz. Tu jest bajecznie – przyznała.

- A ty? Jak długo będziesz u Margaret? – zmienił temat.

- Sąd nakazał mi tu zostać do końca roku. Kurator potem zdecyduje czy jestem w stanie wrócić do domu i wtedy się okaże.

- Jak to się stało, że ten człowiek zginął? – spytał niepewnie, nie chcąc urazić dziewczyny.

Maya zamknęła oczy, a fala wspomnień ją uderzyła. Pisk opon. Krzyk ludzi. Dym. Dźwięk karetki. Panika. I jego oczy. Oczy, których nigdy nie zapomni. Pełne bólu.

- Nie chcę o tym rozmawiać – powiedziała załamanym głosem. Odchrząknęła próbując się nie rozpłakać. – Wracajmy już.

Pod wieczór, kiedy wszystkie prace były już wykonane Maya była wyczerpana. Marzyła, żeby wziąć gorącą kąpiel i położyć się jak najprędzej do łóżka.

- Maya i Harry do mnie – usłyszała głos Glendy, kiedy miała stawiać pierwszy krok na schodach.

Razem z Harrym weszli do skromnego salonu. Na północnej ścianie królował kominek, w którym palił się ogień. Na środku pomieszczenia była duża kanapa ze skóry, obok stolik. Całe pomieszczenie było wypełnione książkami i różnymi figurkami zwierząt. Nawet Mayi nie zdziwił widok jelenich rogów zawieszonych tuż nad kominkiem.

- Pójdziecie sprawdzić czy wszystko jest pozamykane i czy zwierzęta są w środku, a potem doniesiecie jeszcze drewna na opał.

- A Rufus? Przecież to jego robota – oburzył się Harry.

- Następnym razem kiedy zechce wam się biegać po domu pomyślcie dwa razy – odparła.

Harry westchnął z rezygnacją i wyszedł z domu. Maya z niechęcią ruszyła jego krokiem.

- Mogłeś mnie nie budzić – wypomniała mu.

- Mogłaś wstać jak normalny człowiek, a nie się na mnie rzucać.

- Sam się o to prosiłeś i nie zwalaj teraz winy na mnie.

Zapadła chwilowa cisza.

- Widziałem jak z Conorem patatajaliście na koniach – zaśmiał się z litością. – Pokazał ci jakim jest mięczakiem i niepoprawnym romantykiem?

- Nie twoja sprawa co robie i z kim się zadaję. Nie twój zasrany interes – warknęła.

- Spokojnie księżniczko.

- Nie jestem księżniczką – prychnęła z irytacją. – Czego ty w ogóle ode mnie oczekujesz Harry? Nie wiem. Chcesz się ze mną przespać? O to chodzi? Chcesz mnie przelecieć jak każdą inną, tanią laskę?

- Nie powiem, że nie chcę się z tobą przespać, bo bym skłamał – roześmiał się.

- Co cie tak śmieszy?

- Ty mnie rozweselasz. Me serce się raduje, gdy niewiasta taka jak ty jest tak niezdecydowana.

- Przestań bredzić. Nie jestem niezdecydowana.

- Doprawdy?

Stanął i spojrzał w jej brązowe oczy, które teraz bardziej przypominały czerń. Zbliżył się do niej tak, że nie miała gdzie uciec, mając za sobą ścianę stodoły.

- Raz się ze mną śmiejesz i jesteś wesoła jak nigdy, a zaraz potem jesteś jak wąż, plujesz jadem i nie dajesz się do siebie zbliżyć – powiedział ochrypłym głosem.

- A nie przyszło ci czasem do głowy, że to przez ciebie, hm? Gdybyś nie zgrywał takiego palanta i chojraka to może miałbyś u mnie jakieś szanse.

- To mówisz, że jest nadzieja – powiedział wpatrując się w jej malinowe usta.

- Tego nie powiedziałam.

- Przyznaj, że ci się podobam.

- Nie podobasz mi się.

    - To jeszcze się okaże. 

***

Witajcie moi kochani. Rozdział z lekkim opóźnieniem, ale miałam kapkę na głowie.... 

Wszystko powoli się wyjaśnia, tak jak chciałam. I będzie się działo więcej. Mogę wam zdradzić, że będzie więcej Conora i Zayna i więcej wesołych akcji także między Mayą i Harrym. Dojdzie do paru kłótni i w ogóle będzie fajnie. A co myślicie o rozdziale? I czy długość jest dobra? Mam nadzieję, że się wam podoba. Pozdrawiam serdecznie całuję i do napisania!!!!!

Starszy post