Nieoczekiwana szczerość

 Leżała na brzegu łóżka, otulona jedynie satynową pościelą. Miała odkryte plecy, które delikatnie muskał palcami tworząc kółka. Podwinęła wyżej pościel i odwróciła się do niego. Spojrzała na jego malinowe usta, obrysowała ich kontur i spojrzała w jego oczy, w których za każdym razem tonęła.

- Nie powinniśmy tego robić – mruknęła.

Nie odpowiedział. 

- To jest złe…

- Dlaczego mnie nie powstrzymałaś? – spytał w końcu ochrypłym głosem.

Uśmiechnęła się delikatnie, ale po chwili spochmurniała.

- Bo nie mogę przestać o tobie myśleć – przyznała cicho. – I jeżeli to jest jedyne wyjście, żeby z tobą być to chcę z tego skorzystać. Chociaż na chwilę – westchnęła. – Ale wyrzuty sumienia są coraz większe i nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam.

- Wiesz co do ciebie czuję…

- Wiem – przerwała mu lekko. – Ale to jest złe – spojrzała mu poważnie w oczy.

Zbliżył się do niej i delikatnie musnął jej wargi. Dziewczyna się nie odsunęła. Odwzajemniła pocałunek i zbliżyła się do niego jeszcze bardziej.

- Harry! – głos Mayi rozniósł się po całym domu.

Tess i Zayn oderwali się od siebie jak poparzeni. Spojrzeli na siebie i zaczęli nasłuchiwać.

- I tak cię znajdę! – krzyknęła rozzłoszczona Maya.

Zbliżała się do pokoju, w którym znajdowała się para.

- Do szafy – Tess rozkazała szeptem.

Chłopak bez słowa owinął nagie ciało pościelą i wszedł do szafy. Po chwili do pokoju weszła Maya. Wkurzona i cała ubrudzona błotem.

- Wiesz gdzie jest Harry? – spytała rozzłoszczona.

- Nie. Dopiero wstałam – odparła rudowłosa, udając zmęczenie.

Opatuliła się szczelnie drugą częścią pościeli i modliła się w duchu, żeby Maya nie zauważyła przytrzaśniętego drzwiczkami szafy satynowego materiału.

- Niech ja go dorwę, a pożałuje, że mnie poznał – warknęła i wyszła trzaskając za sobą drzwi.

Tess odetchnęła i przyglądała się jak Zayn wychodzi z ukrycia. Rzucił pościel na łóżko, a następnie się ubrał. Podszedł do dziewczyny i chciał ją pocałować, lecz ta się odsunęła.

- Powinieneś już iść – szepnęła smutno.

Chłopak przyjrzał jej się ostatni raz i wyszedł, wcześniej sprawdzając czy na korytarzu nikogo niema.

- Harry! – Maya krzyknęła na całe gardło.

Nie mogąc go znaleźć, skierowała się do łazienki. Rozebrała się i zaczęła zmywać z siebie całe błoto.

- Wojny mu się zachciało – mruknęła niezadowolona. – Ja mu dam wojnę.

Wyszła spod prysznica i otuliła się śnieżnobiałym ręcznikiem. Ubrania wrzuciła do pralki i poszła do pokoju. Zamknęła zza sobą drzwi i kiedy miała ściągać ręcznik usłyszała głos Harrego.

- Jednak bez błota wyglądasz lepiej – zaśmiał się. – Ale ręcznika też mogłabyś się pozbyć.

Dziewczyna momentalnie się odwróciła i zakryła się jeszcze bardziej.

Na jej twarzy zagościła złość, ale po chwili się uspokoiła. Uśmiechnęła się delikatnie i podeszła bliżej do chłopaka. Bliżej niż by się spodziewał.

- Szukałam cię – powiedziała zadziornie.

- I znalazłaś.

Uniosła rękę i pogładziła jego włosy, obrysowała kontur twarzy i dojechała do ust.

Harry zdziwił się jej zachowaniem. Myślał, że dziewczyna rzuci się na niego z pięściami, za to, że wpakował ją w niezłe bagno. Dosłownie. Sam nadal był cały ufajdany. Miał lekko sklejone włosy, które sterczały na wszystkie strony świata.  Ale nadal wyglądał zabójczo. Uśmiechnął się szelmowsko i złapał Mayę w talii przybliżając ją jeszcze bliżej. Nie protestowała, co go jeszcze bardziej ucieszyło. Zjechał dłonią niżej, lecz go powstrzymała. Zbliżył usta do jej, lecz ta złapała go za włosy i odciągnęła jego głowę do tyłu.

- Nie dla psa kiełbasa – mruknęła zadowolona i się od niego odsunęła o kilka kroków.

Chłopak się rozczarował, choć nie dawał po sobie tego poznać. Nie tego oczekiwał.

Maya zgarnęła swoje ciuchy z łóżka i poszła do łazienki. Przebrała się szybko i zbiegła na dół, do salonu. Na środku pomieszczenia stała duża, brązowa kanapa skierowana w stronę przeszklonej ściany, za którą widać było staw na tyłach i rozpościerający się las. Obok stał stolik. Na ziemi rozciągał się perski dywan, a w całym salonie były regały z książkami, nie pomijając kominka wyłożonego czerwoną cegłą na prawo od wejścia.

- Pani Glendo – zaczęła niepewnie. – Możemy chwilkę porozmawiać? – spytała siadając koło gospodyni.

Kobieta była staruszką z siwymi włosami obciętymi na boba. Włosy delikatnie okalały jej drobną i pokrytą zmarszczkami twarz. Zielone oczy wpatrywały się w Mayę.

- Słucham słonko – odparła przyjaźnie.

- Chciałabym jutro zwiedzić okolicę i trochę odpocząć, wyciszyć się  – zaczęła. – Porozmawiam z Conorem i powinien przejąć moje jutrzejsze obowiązki. Bardzo mi na tym zależy.

Pani Lightwood spojrzała na nią uśmiechnięta.

- Oczywiście, że możesz – oznajmiła. – Conor z pewnością się zgodzi.

Następnego dnia Maya obudziła się z zakwasami. I to wielkimi.  Owszem, wczoraj też je miała, ale w porównaniu z dzisiejszymi to był pikuś. Pan pikuś. Z trudem wstała z łóżka, ale prawdziwy ból się zaczął kiedy zaczęła schodzić po schodach. Zaczęła się śmiać, gdy staczała się po jednym schodku.

- Co ci jest?

Tess stała na górze i przyglądała się Mayi z uwagą.

- Wszystko mnie boli. Mam zakwasy – powiedziała nadal się śmiejąc.

- A co w tym śmiesznego?

- Ten ból! I bezradność – stanęła na chwilę. – Ten ból jest strasznie śmieszny!

Kiedy w końcu znalazła się na dole i kiedy z wielkim trudem nałożyła buty – co trwało pół godziny – wyszła na dwór. Rześkie powietrze rozwiało jej kasztanowe włosy. Odetchnęła głęboko i poszła nad staw. Usiadła na skraju pomostu i wyciągnęła telefon. Wybrała numer ojca i zadzwoniła. Po pięciu sygnałach odebrał.

- Maya? – usłyszała pijany głos ojca po drugiej stronie słuchawki.

- Piłeś – osądziła.

- Ja? Córeczko, przecież w-wiesz, że ja nie pi-piję – odparł chrapliwie.

- Obiecałeś, że nie będziesz do tego wracał – zarzuciła, a do jej oczu napłynęły łzy.

Położyła się na pomoście i z telefonem przy uchu zakryła oczy przedramieniem.

- Córeczko… – zaskomlał.

- Zadzwonię kiedy indziej – mruknęła i się rozłączyła nie czekając na tłumaczenia ze strony ojca.

Odłożyła telefon.

Wpatrywała się w niebo, a po jej policzkach płynęły łzy.

- Maya? – cichy głos Conora uniósł się nad wodą. – Płaczesz?

Nie odpowiedziała. Dalej patrzyła w górę i miała nadzieję, że sobie pójdziesz. Ale nie zrobił tego. Położył się obok niej.

- Jak to jest z obietnicami? – spytała po dłuższej chwili ciszy. Conor odwrócił głowę i napotkała jego błękitne tęczówki.

- Maya…

– Czemu ludzie ich nie dotrzymują? – zaczęła szlochać. –  Po co w ogóle coś obiecują, choć i tak wiedzą, że tej obietnicy nie dotrzymają? I czemu ranią innych? Umyślnie! Czemu nie liczą się z uczuciami innych?! Czemu?!

Conor przyciągnął ją do siebie i oplótł ramionami. Maya zaczęła się wierzgać. Płakała i biła go po ramionach i klatce piersiowej. Po dłuższej chwili odpuściła. Łkała cichutko w jego ramionach, a on głaskał ją po włosach.

- Chcesz może porozmawiać? – spytał delikatnie.

Maya odsunęła się nieco od niego i spojrzała na niego spod opuchniętych oczu.

- Mój ojciec zaczął pić – mruknęła. – Od roku nie pił, obiecał, że do tego nie wróci, a jednak to zrobił – dodała nieco rozzłoszczona.

- U mnie rodzice byli uzależnieni od narkotyków.

Dziewczyna spojrzała jeszcze raz na chłopaka. Nie chciała zwierzeń. Nie chciała się przywiązywać do drugiej osoby. Nie tym razem.

- Przejdę się – powiedziała i zaczęła wstawać.

- Może…

- Sama – dodała nim skończył zdanie.

Zawiedziony wstał.

Maya ruszyła w stronę lasu, chciała się gdzieś schować. Conor natomiast ruszył w stronę chlewu, gdzie miał nadzieję spotkać Harrego. Nie mylił się. Styles akurat karmił zwierzęta.

- Harry, musimy porozmawiać – powiedział idąc w stronę chłopaka.

- Mów – odparł nie odwracając się do Conora.

- Zostaw Mayę w spokoju – warknął.

- Rozmawialiśmy już o tym i dobrze wiesz, że sobie nie odpuszczę – powiedział spokojnie.

- Ona przeszła więcej niż nam się wydaje.

- Nie ona jedna – odburknął i się do niego odwrócił.

- Harry….

- Skoro chcesz być takim pogromcom zła, to czemu jej nie powiesz, że to z tobą się założyłem , hę? – warknął zły. – I ostrzegam. Nie zbliżaj się do niej. Wiesz do czego jestem zdolny, więc sobie odpuść.

- Czemu akurat ją musisz nękać? – Conor nie dawał za wygraną. – Ona nie jest taka jak inne! Jest szczera i dobra… i  wrażliwa! A ty? W tobie nie ma krzty szczerości!

- No proszę, proszę, czyżby nasz mały Conor się zakochał? – zaśmiał się Styles – Ja nie jestem szczery? To się jeszcze okaże – dodał wkurzony i wcisnął Conorowi wiadro z jedzeniem dla zwierząt. 

Maya leżała w cieniu wielkiego dębu, spoglądając na strumyczek nieopodal. Była w tym samym miejscu, gdzie przyprowadził ją Conor. Nie wiedział dlaczego akurat tutaj przyszła. Może dlatego, że nie znała innego miejsca wartego uwagi.

Wyciszyła się. Wyrównała oddech i wsłuchiwał się w odgłosy natury. Nagle ciszę przerwał odgłos kroków zmierzając w jej stronę. Podniosła się na łokciu i zobaczyła Harrego. Było po nim widać złość i zdeterminowanie. Maya gwałtownie wstała, nie wiedząc zbytnio jak ma się zachować. Ma zostać czy uciekać?

- Harry, co ty tu…

- Kiedy miałem może jakieś pięć lat moja matka mnie porzuciła. Przez dziesięć lat skakałem pomiędzy domem dziecka a rodzinami zastępczymi, którym po pewnym czasie się odechciewało opiekować niewychowanym bachorem. Byłem katowany przez mojego zastępczego ojca i pewnie nadal by mnie bił, gdybym nie uciekł. Wplątałem się w kradzieże, bójki i wyścigi, a moja dziewczyna, którą kochałem zdradziła mnie z najlepszym kumplem. I jeszcze śmiali mi się w twarz! Potem trafiłem do Margaret. – Jego głos drżał.

- Dlaczego mi to mówisz? – spytała spuszczając głowę.

Nie chciała patrzeć w jego oczy, które teraz były pełne bólu.

- Chciałaś szczerości, to ją masz.

- Harry, ja…

Nie wiedziała co ma powiedzieć. Nie oczekiwała takich zwierzeń z jego strony, nawet nie myślała, że Harry jest zdolny do szczerości. A kiedy teraz jej to wszystko powiedział, poczuła żal i smutek. Nikt nie powinien przeżywać takich rzeczy. Nie wiedziała co Harry czuł przez ten cały czas, ale doskonale wiedziała jak to jest kiedy rodzona matka od ciebie odchodzi.

W końcu odważyła się na niego spojrzeć. Jego klatka piersiowa unosiła się niespokojnie, a jego twarz wyglądała jakby nad czymś uporczywie myślał.

W pewnym momencie podszedł do niej tak blisko, że ich usta prawie się stykały. Ale jej nie pocałował. Czekał na reakcję, czekał aż go odepchnie.

Maya patrzyła w jego oczy zaskoczona. Nie była w stanie nic powiedzieć, nie była w stanie się odsunąć. Harry niepewnie zbliżył się jeszcze bliżej i delikatnie ją pocałował. Przez ciało dziewczyny przeszedł przyjemny dreszcz, co bardzo ją zdziwiło i zaniepokoiło. Odwzajemniła pocałunek i zarzuciła ręce na ramiona Harrego. Ten oplótł ją w tali i bardziej ją przyciągnął. Pocałunek stał się bardziej agresywniejszy. Obydwoje walczyli o dominację.

W końcu Maya się od niego oderwała zakrywając dłonią usta i patrząc na Harrego przestraszona. Skarciła siebie w duchu, że do tego doprowadziła i że co gorsza – podobało jej się. I pragnęła więcej.

Bez żadnego słowa ruszyła biegiem do domu, zostawiając równie oszołomionego chłopaka pod dębem.

***

Na wstępnie chciałam Was z całego serducha przeprosić za opóźnienia. Aż dwa tygodnie! Przepraszam. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie. Miałam dużo do roboty w szkole, wyskoczyło mi sporo zajęć dodatkowych i jeszcze doszły przygotowania świąteczne. Ale teraz będzie lepiej. Sporo mi odeszło i będę miała więcej wolnego czasu. I od teraz postaram się, żeby rozdziały były regularnie….. A co do rozdziału? Jak Wam się podoba? Muszę przyznać, że mi się podoba, a teraz czekam na Waszą opinię.

Także chciałabym wszystkim życzyć radosnych, pogodnych i rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia. Aby wszystko się ułożyło, wszystkie problemy i kłótnie poszły w zapomnienie. Ciekawych prezentów i śniegu. Choć nie wiem czy będzie śnieg, ale trzymam kciuki! Dużo zdrowia, pomyślności, wiele radości! Spełnienia najskrytszych marzeń i żeby wszystko Wam się udało. Oraz udanego sylwestra i lepszego nowego roku! Wesołych świąt.