Chrzest bojowy

- W sobotę wyjeżdżamy na wieś – oświadczyła pani Greer.

Dziewczyna  przyjechała tu pod koniec pierwszego semestru, a od soboty zaczynały się ferie. Maya w milczeniu słuchała opiekunki, która z optymizmem mówiła o wyjeździe. Kobieta opowiadała o miejscu, do którego zamierzali pojechać, o właścicielach i atmosferze, która tam panowała. Zawsze kiedy mieli okazję to odwiedzali to miejsce, pomagali w gospodarstwie i odpoczywali.

Mayi nie uśmiechały się prace na roli. Nie chciała nigdzie jechać. Najchętniej spakowałaby swoje rzeczy i wróciła do taty. Tam, gdzie jej miejsce.

Dziewczyna nawet się nie zorientowała, że w kuchni pozostała tylko ona  i Harry. Wpatrywała się w miskę z płatkami, nad którymi od dwudziestu minut się pastwiła.

Harry siedział naprzeciwko i przyglądał jej się uważnie. Śledził każdy jej ruch. Chciał wyłapać jak najwięcej szczegółów. To jak marszczyła nos, kiedy intensywnie nad czymś myślała, delikatne rysy twarzy, brązowe oczy i usta. Usta, które co chwila przygryzała. Znamię na łuku brwiowym i jej aksamitne, brązowe włosy, które kaskadą opadały na jej ramiona.

- Podwieźć cię do szkoły? – zapytał nagle.

Dziewczyna wyrwana z myśli uniosła głowę i spojrzała na niego. Rozejrzała się i zmarszczyła brwi.

- Nie trzeba, poradzę sobie – mruknęła.

Wstała i odstawiła miskę do zlewu.

- Odpuść sobie – szepnęła – Proszę.

- Dlaczego?

- Nie chcę przechodzić przez to drugi raz.

Harry zmarszczył brwi i spojrzał na nią.

- Przykro mi skarbie – westchnął. – Już postanowiłem.

Wstał, wstawił talerzyk do zlewu i stanął obok niej.

- Marnujesz tylko czas – powiedziała.

- Doprawdy? Świetnie się bawię, a czas spędzony z tobą nie jest czasem straconym – uśmiechnął się łobuzersko.

- Jesteś dupkiem.

- Już to mówiłaś.

- Ale powtórzę to nie raz.

Przez resztę tygodnia wszyscy w szkole omijali Mayę szerokim łukiem, co z jednej strony dziewczynę cieszyło, ale z drugiej smuciło. Wszyscy wytykali ją palcami, myśląc, że tego nie widzi. A widziała i słyszała wszystko. Plotki na jej temat nie ucichły. Czasami chciała z kimś porozmawiać, ale ludzie się od niej odsuwali. Harry skutecznie wszystkich zastraszył. Jeśli ktoś się do niej zbliżył, pod koniec dnia lądował z siniakiem pod okiem.  Jedynie w domu mogła liczyć na rozmowę z Tess, Conorem czy panią Greer. Ale w szkole byli pochłonięci sobą, znajomymi i szkolnym przedstawieniem, nad którym od dłuższego czasu ciężko pracowali.

A Harry? Harry zawsze kręcił się wokół Mayi. Dziewczyna po pewnym czasie przyzwyczaiła się, że gdzie ona, tam i on. Próbowała jak najmniej czasu spędzać w jego towarzystwie, lecz ten zawsze znalazł jakiś pretekst, żeby być w pobliżu.

- Kto cię tak skrzywdził, że taki się stałeś? – spytała kiedyś.

Zamyślił się, lecz nie odpowiedział na pytanie dziewczyny.

Był piątek i Maya pakowała się na jutrzejszy wyjazd. Wrzucała niedbale ubrania do walizki. Kiedy uznała, że ma wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy, żeby przeżyć na wsi, usiadła na walizce i próbowała ją zamknąć. Ale bez skutku. Nie miała siły ani chęci, żeby zdobyć się na taki wyczyn jak zamknięcie bagażu. Zresztą cały dzień minął jej tak, jakby ktoś wyssał z niej wszystkie siły witalne.

Usiadła obok otwartej walizki i przyglądała się w nią bez wyrazu. Miała wszystkiego dość. Harrego, który coraz bardziej ją irytował; szkoły, która ją przytłaczała; ludzi, którzy na każdym kroku ją wytykali.

- Pomóc ci?

Harry nonszalancko opierał się o framugę i z zainteresowaniem się jej przyglądał.

- Nie – warknęła.

- Co jest, kotek? – spytał niewzruszony.

- Nie chcę się kłócić. Nie mam humoru. Wyjdź.

Chłopak zacmokał niezadowolony i wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi. Usiadł na walizce, a następnie ją zamknął.

- Nie lubię cię – powiedziała patrząc mu w oczy.

Uśmiechnął się pod nosem i wstał z walizki.

- Nie znasz mnie – odparł.

- I nie chcę poznać. Wyjdź z pokoju.

Chłopak się nie ruszył. Stał i czekał na reakcję.

Maya zerwała się na równe nogi i pchnęła go do tyłu. Chciała otworzyć drzwi i go wyrzucić, lecz ten  na to nie pozwolił. Złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Maya zaczęła się szamotać, ale Harry nie miał zamiaru jej puszczać.

- Zastaw mnie – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

Pogładził jej policzek i opuszkami palców obrysował kontury jej warg. Uśmiechnął się zawadiacko. Pochylił się i ją pocałował. Dziewczyna się od niego oderwała i od razu przywaliła w policzek. Chłopak przetarł policzek nadal się uśmiechając.

- Ależ ty niewyżyta – powiedział rozbawiony.

Maya drżące ręce zacisnęła w pięści. Jej pierś unosiła się niespokojnie w górę i w dół. Chciało jej się krzyczeć i płakać jednocześnie.

- Pieprz się, Harry – fuknęła.

- Z tobą? Zawsze.

Posłał jej zadowolony uśmiech i wyszedł. Tak po prostu sobie wyszedł.

Maya opadła na łóżko i próbowała się uspokoić. Sięgnęła po poduszkę i krzyknęła w nią, jakby to miało rozładować jej frustrację. Nie podziałało.

W drodze nikt się do siebie nie odzywał. Jedynie panie Greer pod nosem nuciła piosenkę, która właśnie leciała w radiu.

Maya cieszyła się, że siedzi z przodu. Nie chciała być przy Harrym. Oparła czoło o szybę i wpatrywała się w krajobraz. Z miejskiego zgiełku wjechali na pustą drogę. Wokół rozciągały się pola i lasy. Po godzinie skręcili w lesie na żwirowaną dróżkę, która prowadziła do gospodarstwa.

Z lasu wyjechali na duży obszar zieleni, gdzie w centrum znajdował duży, jednorodzinny domek. Dalej można było dostrzec stajnię dla koni i pasące się na polanie krowy. Dalej obora, kurnik i chlew. Nawet mały staw. Przed domem stał czerwony traktor z przyczepą, gdzie siedziało kilkoro ludzi.

Samochód podskakiwał przy każdym wyboju, a było ich sporo. Pani Greer zatrzymała pojazd i spojrzała na Mayę, a potem do tyłu.

- No, moi mili. Jesteśmy – oznajmiła ochoczo.

Cała trójka z tyłu od razu wysiadła i ruszyła w stronę przyczepy, gdzie siedziało czterech chłopców i jedna dziewczyna. Wszyscy rzucili się w sobie w ramiona z radością. Tess z brunetką zaczęła podskakiwać, Conor z blondynem i brunetem się śmiali, a Harry z mulatem i ostatnim brunetem w koszulę w kratę zaczęli się przepychać.

Maya niepewnie wysiadła z samochodu i ruszyła w stronę grupki. Pani Greer przywitała się ze wszystkimi i poszła do domku, zapewne do właścicieli.

- Cześć wszystkim – przywitała się.

Pierwsza podeszła do niej brunetka. Wyciągnęła do Mayi rękę, a ta niezdarnie ją uścisnęła.

- Jestem Molly.

- Maya.

- Tam jest Niall i Liam – wskazała na chłopaków obok Conora. – A tam Rufus i Zayn – wskazała na młodzieńców obok Harrego.

- Cześć!

- Witamy nowego rodzynka!

Wszyscy się uśmiechali i podchodzili po kolei, żeby przywitać się z Mayą.

- To co? Chrzest bojowy? – zapytał Harry patrząc na wszystkich porozumiewawczo.

Wszyscy momentalnie spojrzeli na Mayę. Dziewczyna niepewnie spojrzała za siebie, upewniając się czy nikogo za nią nie ma.

Harry ruszył w jej stronę, na co ta niepewnie się cofnęła, nie wiedząc o co chodzi. Nie podobała jej się ta sytuacja. Wszyscy się do siebie głupkowato szczerzyli.

Chłopak złapał ją w pasie, a następnie przerzucił ją sobie przez ramię.

- Puść mnie Harry! To nie jest śmieszne! – krzyczała szamocąc się na wszystkie strony. – Co chcesz zrobić? Puść mnie! Z róbcie z nim coś do cholery!

Ale nikt nie zareagował. Harry szedł w stronę niewielkiego stawu, a reszta za nim podążała. Śmiali się i coś krzyczeli. Chłopak korzystając z okazji złapał Mayę za pupę.

- Zabieraj te łapska zboczeńcu!

Przyśpieszył kroku. Wszedł na kładkę i zaczął biec. Maya wyczuwając co się święci zaczęła jeszcze bardziej się wyrywać i krzyczeć.

- Harry! Odstaw mnie! Nie umiem pł…

Razem z Mayą wzbił się w powietrze, żeby po chwili wpaść do wody. Do buzi i nosa dziewczyny nalało się dużo płynu. Wynurzyła głowę i zaczęła kaszleć, machając przy tym rękoma. Kurczowo złapał się Harrego i do niego przywarła. Reszta także wskoczyła za nimi do wody. Radośnie chlapali na siebie wodą i nurkowali.

- Gdybym wiedział, że nie umiesz pływać to wcześniej bym cie wrzucił do wody – powiedział do wtulonej w niego dziewczyny.

- Odstaw mnie na brzeg – zażądała. 
    - Właśnie przeszłaś chrzest bojowy, tak jak każdy z nas. Od teraz oficjalnie jesteś jedną z nas!! - krzyknął Rufus rozbawiony. 

***

Kapkę krótkie te moje rozdziały, co nie? Od następnego mam zamiar robić je trochę dłuższe :) Chciałabym Wam podziękować za komentarze. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy. Aż mordka się cieszy, gdy je czytam. Wszelką krytykę także przyjmę. Jeśli wyłapiecie jakieś błędy, czy coś Wam nie będzie pasować, to śmiało piszcie.. postaram się poprawić. A co do rozdziału. Dla mnie jest taki sobie, ale teraz czekam na Waszą opinię. Jak się Wam podoba? No i co jeszcze? Dziękuję, że jesteście, całuję, pozdrawiam i do napisania!

Nowszy post

Starszy post