Zapoznanie

- Nie zostawiaj mnie tu – szepnęła do ojca.

Ten spojrzał na nią ze łzami w oczach. Chciał zabrać córkę do domu, dbać o nią i się opiekować. Sprawić, aby znowu poczuła się bezpieczna. Ale tym razem nie mieli wyjścia.

- Sąd tylko na taką opcję się zgodził – odparł przytulając ją do siebie. – Nawet się nie obejrzysz, a już wrócisz do domu. Zobaczysz – zapewnił.

Pocałował ją w czubek głowy i odsunął się lekko. Wsiadł do taksówki i odjechał.

Stała jeszcze chwilę wpatrując się w odjeżdżający pojazd, po czym weszła do środka, gdzie w salonie czekała na nią nowa opiekunka.

- Nie akceptuje w domu żadnych papierosów, alkoholu, narkotyków i innych substancji odurzających. Nie ma sprowadzania żadnych chłopców na noc. Wyjścia pozaszkolne konsultujesz ze mną. Będą obowiązywały cię codzienne obowiązki, od których się nie wymigasz. Reszta domowników może to potwierdzić. Jeśli nie będziesz dostosowywać się do zasad panujących w domu, będą kary. Szanujemy się nawzajem. Nie toleruję kłótni i przekleństw. Szczególnie przekleństw.

Pani Greer wpatrywała się w Mayę uważnym wzrokiem. Czekała na jakąkolwiek reakcję ze strony dziewczyny, lecz ta wpatrywała się w swoje dłonie.

- Zrozumiałaś zasady? – spytała w końcu.

- Tak, zrozumiałam. – Uniosła głowę spoglądając na kobietę i uśmiechając się lekko.

- To dobrze – westchnęła. – Cóż. Najwyższa pora pokazać ci twój nowy pokój.

Kobieta wstała z kanapy i ruszyła przez ustronnie urządzony salon. Minęła stojący na środku pomieszczenia karmelowy stolik i weszła do korytarza, a następnie zeszła na dół do piwnicy. Maya bez słowa podążała za kobietą. Rozglądała się dookoła i próbowała wyłapać jak najwięcej szczegółów. Brązowo-karmelowe ściany na których wisiało mnóstwo zdjęć pani Greer z młodzieżą, posąg drzewa w rogu salonu, który wił się wzdłuż ściany, kominek po drugiej stronie, miękki, biały dywan, liczne półki z książkami o twardej okładce, czarny zegar ścienny z roślinnymi motywami, karmelowe sofy z brązowymi poduszkami.

- Twoje rzeczy zostały już zniesione do pokoju. – powiedziała wchodząc do pomieszczenia.

Dziewczyna zdziwiła się wchodząc do środka. Nie tego się spodziewała. Myślała, że zamieszka w malutkiej klitce z rozkładanym, niewygodnym łóżkiem, małą szafeczką i lampką nocną. Ale zamiast tego zastała przestronny pokój z dużym, niebieskim łóżkiem w rogu pomieszczenia. Wydawało się wygodne i aż kusiło aby się w nim położyć. Nad nim były jedyne w pokoju dwa okna przystrojone lampkami. Na przeciwko było biurko z najróżniejszymi przyborami szkolnymi począwszy od książek, a kończąc na farbach. Obok stała sztaluga z białym, nietkniętym płótnem, gotowym do malowania. Oprócz tego w pokoju znajdowała się szafa i dwie półeczki, duże, podłużne lustro, a na ścianach były pozawieszane ramki, ale bez zdjęć. Przy drzwiach stały walizki dziewczyny.

- Tata wspomniał, że lubisz fotografię i malarstwo – powiedziała kobieta widząc zainteresowanie Mayi pustymi ramkami. – Też nie malowaliśmy ścian, bo pomyślałam, że chciałabyś sama coś wymyślić.

- Mogę namalować co zechcę? – zapytała jakby nie mogła uwierzyć w to co usłyszała.

- Oczywiście, ale w granicach rozsądku i przyzwoitości – zaśmiała się, obdarowując Mayę szczerym uśmiechem. – W pokoju obok jest Tess, dalej Conor, a pokój naprzeciwko okupuje Harry. W korytarzu są dwie łazienki, dla dziewcząt i chłopców osobne, oczywiście.

Wskazała dłonią pomieszczenia, które wszystkie dzielił korytarz.

- Jesteś może głodna? Chcesz coś zjeść?

- Nie, dziękuje. Chciałabym się rozpakować i odpocząć.

- Dobrze – uśmiechnęła się. – Witamy w domu.

Maya niepewnie odwzajemniła uśmiech, gdy kobieta wychodziła. Była wdzięczna za gościnę, pokój, za miłe przywitanie, za wszystko, ale nie wyobrażała, aby tutaj był jej dom. Tak naprawdę nigdzie nie czuła się jak w prawdziwym domu, odkąd dwa lata temu wraz z tatą wyprowadzili się z Filadelfii. Od tamtej pory czuła się nie na miejscu, jakby nigdzie nie pasowała. I między innymi przez to wpadła w kłopoty, przez które z kolei wylądowała tutaj.

Chwyciła walizkę i zwinnym, szybkim ruchem rzuciła ją na łóżko. Zaczęła się rozpakowywać, wszystko ustawiać po swojemu. Przestawiła biurko i szafkę, sztalugę ustawiła w róg pokoju. Zdjęła puste ramki ze ścian i schowała je w jednej z dolnej szuflad. Gdy wszystkie rzeczy wyjęła, walizki wepchnęła pod łóżko.

- Cześć.

Maya wzdrygnęła się upuszczając telefon na ziemię. Odwróciła się i napotkała wzrok rudowłosej dziewczyny. Opierała się o framugę z przyjaznym uśmiechem.

- Cześć.

- Ty jesteś ta nowa. Maya, tak? – spytała podchodząc bliżej.

- Tak, Maya Rauly – odpowiedziała wyciągając dłoń w stronę nieznajomej.

- Ja jestem Tess, dla niektórych Wiewióra albo Szyszka – uścisnęła dłoń. – Widzę, że się już udomowiłaś  – dodała spoglądając na pokój i wszystkie rzeczy Mayi.

- Można tak powiedzieć – odpowiedziała nie bardzo wiedząc co więcej dodać.

- Tess, pośpiesz się, bo się spóźnimy – ktoś krzyknął z góry.

- To Conor. Jeszcze zdążysz go poznać – powiedziała. – Może chcesz z nami pójść na przedstawienie organizowane przez kółko teatralne?

- Dziękuje, ale chciałam jeszcze tu trochę ogarnąć.

- No dobrze – mruknęła ponownie spoglądając na pokój. – To do zobaczenia wieczorem – dodała i wyszła.

- Na razie – powiedziała bardziej sama do siebie.

Podniosła telefon z ziemi i odłożyła go na biurko. Wychodząc z pokoju wpadła na jakiegoś chłopaka. Zachwiał się i poleciał do tyłu ciągnąć dziewczynę ze sobą. Upadli i przez kilka sekund Maya leżała w bezruchu na chłopaku.

- Przepraszam – powiedziała schodząc z chłopaka.

Podała mu dłoń,  choć nie było to konieczne. Chłopak chwycił rękę i wstał strzepując ze spodni kurz. Spojrzał na nią i się uśmiechnął.

- Nic nie szkodzi – wyciągnął do niej dłoń. – Jestem Harry.

- Maya – uścisnęła rękę chłopaka.

To był ten sam chłopak, który siedział na schodach domku naprzeciwko tego. Okulary przeciwsłoneczne, które wcześniej miał na nosie, zawiesił sobie na koszulce. 

- A więc ty jesteś tym nowym rodzynkiem – stwierdził nadal się uśmiechając. – Co przeskrobałaś, że tu trafiłaś?

Założył ręce na piersi i bacznie jej się przyglądał. Ona mu zresztą też. Szczególnie jej uwagę przykuwały zielone oczy Harrego.

- Nic takiego. Szkolne problemy – odpowiedziała wymijająco.

Harry zlustrował ją od dołu do góry przygryzając przy tym dolną wargę. Maya spuściła wzrok, a on jeszcze szerzej się uśmiechną. Pewność siebie biła od niego na kilometr.

- Cóż, miło cię poznać, ale muszę już iść – powiedziała.

Chciała go minąć, ale ten stanął jej na drodze. Był tak blisko niej, że czuła zapach jego perfum. Serce zaczęło jej szybciej bić i obawiała się, że to zauważy.

- Mogę pójść z tobą. – Bardziej stwierdził niż zapytał. – Z pewnością przyda ci się przewodnik, a ja znam całe miasto.

 - Dziękuje za propozycję, ale poradzę sobie sama.

Kolejny raz spróbowała przejść, ale tym razem stanął jeszcze bliżej. Prawie się ze sobą stykali. Zirytowana podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Przepuścisz mnie czy będziemy się tak bawić?

- Skoro tu trafiłaś to oznacza, że lubisz niedozwolone rzeczy – powiedział zakładając pojedynczy kosmyk włosów za jej ucho.

Pod wpływem jego dotyku zadrżała. Nie cofnęła się, ale za to on tak. Przesunął się na tyle, aby mogła przejść. Spojrzała ostatni raz w jego oczy. Coś ją w nich intrygowało, była ciekawa w co on gra. Odwróciła wzrok i weszła po schodach na górę.

- Do zobaczenia – powiedział, gdy była na szczycie schodów. 

Przystanęła na  chwilę zastanawiając się czy się nie odwrócić. Przemogła ciekawość i ruszyła dalej nie oglądając się za siebie. 

Jak na razie nic specjalnego, ale tak ma być. Nie chcę wszystkiego wyrzucać już teraz. Powoli akcja będzie się rozgrywać i wszystko będzie się wyjaśniać. Kolejne posty będą dłuższe. Mam nadzieję, że rozdział przypadł wam do gustu. Co o nim myślicie?

Pozdrawiam.

Nowszy post

Starszy post